Wie is Jagritta Olthof?
Samen met mijn partner en huisdieren woon ik in het dorp Harkstede (in de buurt van Groningen) aan een meer, waar het water me elke dag een nieuwe kant van zichzelf laat zien. Ruim twintig jaar geleden ben ik naar het platteland teruggekeerd. Ik blijk geen stadsmens. Ik gedij het beste bij ruimte en natuur om me heen.
Ik ben jurist, maar ik durf me inmiddels ook schrijver noemen. Omdat schrijven me een gevoel van vrijheid geeft en verhalen verzinnen zo leuk is, schrijf ik intussen fulltime. Het betreft een gewaagde stap, weinig schrijvers kunnen immers leven van hun werk.
Begin 2018 heb ik besloten meer tijd voor mezelf te nemen en ben vanuit mijn gevoel begonnen met schrijven. Daarbij niet gehinderd door enige schrijfkennis. Dat was mijn geluk. Een cursus volgen, die me vertelt hoe het allemaal moet, daarvan raak ik in een soort spasme. Voor mij werkt de omgekeerde volgorde het beste. Eerst zelf ontdekken en doen. Leren en corrigeren achteraf kan altijd nog. Dit proces resulteerde aan het eind van dat jaar in de roman In de schaduw van de driehoek. Sindsdien laat het schrijven me niet meer los. Het is een verslaving, waar ik niet meer vanaf kom. Ik ben een perfectionist en laat me dan ook bij mijn boeken redactioneel professioneel begeleiden. Ik lees graag thrillers, maar ik wilde ze niet alleen lezen, maar ook proeven. Proeven hoe het is om zo’n spannend boek te creëren. Een thriller schrijven is een geheel andere tak van sport dan een roman. Maar ik houd wel van een uitdaging. Mijn schrijfkoorts heeft een jaar later (2019) geresulteerd in de thriller De rest van de waarheid. Een deel van dat boek heb ik geschreven in een opslagbox. Ik wilde ervaren hoe het zou zijn om je voor bepaalde tijd op te houden in een afgesloten ruimte, iets wat mijn hoofdpersonage overkomt. Het was er ’s nachts zo nu en dan creepy, maar wat is er mooier dan tijdens zo’n ervaring tegelijkertijd aan het plot van je thriller te werken? En een bijzondere wending heeft het zeker opgeleverd. Ik hoop er de lezer mee te verrassen.
Grappig is dat ik nooit de aspiratie heb gehad om een boek te schrijven, laat staan twee. Nu wil ik niets anders meer. Het is zo leuk om te doen.
Sinds ik schrijf, kijk en luister ik anders naar alles om me heen, waar ik dankbaar gebruik van maak tijdens het schrijven. Sinds kort heb ik me weer opgesloten in mijn schrijverskamertje met uitzicht op het water en werk aan mijn derde boek, dat naar verwachting volgend jaar (2022) het levenslicht ziet.