Anna Lascaris is auteur van:
Bombos Couleps
Een vakantie naar de hel
Gevangen van de loods
Het Winston Eiland
De gestolen toekomst
Vijftig jaar. Een mooie leeftijd om te gaan schrijven.
In mijn geval was dat zo. Op die leeftijd ging ik in 1996 met mijn man voor een paar jaar naar Slowakije. Mijn man werkte de hele dag en ik vermaakte me met de andere expat vrouwen. Een heel gezellige bezigheid kan ik zeggen.
Omdat we dicht bij de grens van Hongarije woonden, hebben we toen heel wat afgestruind in Boedapest en Györ. Aardewerk van Hollohaza en Herent moet je echt gekocht hebben als je in Hongarije bent geweest.
Györ heeft een klein, maar gezellig centrum. Je kan er leuk winkelen en lekker eten. De rode kool met eend was mijn favoriet. Ook gingen we elke week squashen met de dames waar een jacuzzi en een uitgebreide lunch op volgden.
In Boedapest bezochten we de antiekwinkels en de modehuizen, dronken koffie in indrukwekkende etablissementen waar de Tsarentijd nog te voelen was.
Slowakije was een stuk minder modern, maar er waren wel heel lieve mensen en in de paar restaurants die we na veel moeite hadden gevonden, was het goed eten. Het kristal was er heel goedkoop. Mijn kast puilt nog uit met glazen en beeldjes van prachtig geslepen kristal.
Maar tussen al die bezigheden door, waarbij ik niet eens de feestjes genoemd heb, bleef er toch iets aan me knagen. Dat knagen heb ik kunnen stillen door te gaan schrijven. De eerste stappen achter mijn toetsenbord waren onzeker en ik had al heel gauw het idee, dat ik met iets was begonnen waar ik geen weg mee wist. Maar op de een of andere manier ging ik er toch mee door. Ik merkte steeds vaker dat de woorden makkelijker bij me opkwamen. Ik kreeg plezier in het schrijven en mijn eerste boek – De Gevangenen Van De Loods – is daar voor het grootste deel ontstaan. Nu ben ik 77 en heb ik zes boeken geschreven en schrijf ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen nu doe ik dat in Portugal.
Ik kan iedereen die een leegte in zijn bestaan heeft aanraden om te gaan schrijven. Het gaat er niet om of je een groot schrijver wordt, het gaat er om dat je er plezier in hebt. Dat je handenwringend voor je toetsenbord zit en bedenkt wat voor verhaal je nu weer zal gaan verzinnen.
Ik was vijftig jaar toen ik die schrijfdrang kreeg, maar je hoeft daar natuurlijk niet op te wachten. En ben je ouder, dan wordt schrijven alleen maar interessanter, want levenservaring is een groot voordeel. Daar pluk ik graag de vruchten van.