Het woord is aan de nieuwkomers!
Lekker lezen in de komende maanden. Dit kan!
Er is veel nieuw aanbod bij Neduboek te vinden. In deze nieuwsbrief gaan wij in op de nieuwste auteurs bij Neduboek .
Vandaar een uitgebreide nieuwsbrief deze keer.
Enkele namen van nieuwe auteurs zijn: Berend Huisjes, Sylvia van Herpen, Miranda Vos-Damen, Anna Lascaris.
Alle auteurs verdienen het om aandacht aan hun boek te geven en een eerlijke prijs te ontvangen.
Voor sommige auteurs is het schrijven een roeping. Voor anderen werd het schrijftalent later ontdekt.
Voor het symbolische bedrag van €1,- mag je als auteur jouw boek aanbieden. Wat krijg je hiervoor? Extra aandacht voor je boek en een eigen auteurspagina. Door de aanvullende verkoop mogelijkheid en een stukje in de nieuwsbrief maken we het boek nog bekender. Ook E-books kunnen vanaf heden aangeboden worden. Lees snel verder over de nieuwe auteurs!
Special Berend Huisjes
Mijn echte schrijversvirus kwam na zijn eerste boek ‘Ik zoek mijn vader’
Berend Huisjes werd geboren in 1944.
Hij schreef zijn eerste boek: Ik zoek mijn vader, over de oorlogservaringen van zijn vader.
Zijn vader was in 1944 gearresteerd en afgevoerd naar een onbekende bestemming. In juni 1945 kwam vader weer thuis. In dit boek beschrijft Berend zijn zoektocht naar de ontbrekende informatie over zijn vader.
In 1965 is hij verhuisd naar Zeeland. Van 1961 tot 1975 is hij administratief werkzaam geweest in diverse functies bij verschillende bedrijven. In 1975 is hij overgestapt naar het onderwijs en gaf les in economische en administratieve vakken. Van 1993 tot 2003 was hij eigenaar en oprichter van een Administratiekantoor. Het schrijven van het boek ‘Ik zoek mijn vader‘ heeft bij hem het schrijversvirus losgemaakt.
Inmiddels zijn de volgende titels verschenen:
* Valpartij met gevolgen;
* Pieters Pad;
* Het Kunstgebit (dode in een Middelburgs café) en
* Tekkered (Verhalenbundel)
Pieter opgegroeid in Drenthe, verhuisd naar Zeeland heeft een zeer bijzonder levenspad, zowel zijn eigen levenspad, alsook de mensen die hij ontmoette. In Middelburg ontmoet hij Evert, een vroegere plaatsgenoot uit Hoogeveen. Mede door eigen ervaringen kan Pieter Evert helpen om misstanden op zijn werk voor het voetlicht te brengen. Zowel Pieter als Evert trouwen met een Middelburgse en vooral bij Evert dreigen er problemen door ethische kwesties.
Heftige gebeurtenissen, conflicten, het oorlogsverleden van zijn vader en ingrijpende gezondheidsproblemen bepalen uiteindelijk de weg die Pieter gaat bewandelen. Met vallen en opstaan, komt Pieter tot de ontdekking, mede aangemoedigd door zijn omgeving dat schrijven van korte verhalen en boeken het liefste is wat hij doet. Heftige verhalen en humor wisselen elkaar af.
Dit boek, deels autobiografisch en deels fictie, eindigt met deze nieuwe weg in zijn leven, door als ruim zeventig jarige te besluiten boeken te gaan schrijven.
Sylvia van Herpen aan het woord over het kinderboek ´Flupke Fluitketel´
Mijn naam is Sylvia van Herpen. Ik ben geboren te Rotterdam en woon vanaf mijn twaalfde jaar in Giessenburg. Ik hou veel van reizen en van avontuur. Ik ben ook een dromer. Op de lagere school kregen wij op vrijdag altijd de gedichten en verhalen van Annie M.G. Schmidt voorgelezen. Als kind droomde ik ervan om ooit ook een kinderboekenreeks te schrijven. Een ware kinderdroom dus. Door het leven heen heb je het druk met je kinderen en had een volledige baan. Mijn kinderdromen werden nog verder weggestopt. Nu ben ik gestopt met werken en dat zet je aan het denken. Wat nu? Ik vind pottenbakken leuk en beelden maken van klei en steen. Dit waren eigenlijk allemaal kinderdromen. Ik bedacht dat het niet alleen fantasieën hoeven te zijn, maar dat ik die ook kon laten uitkomen. Dus heb ik mij aangemeld bij het atelier in Breda. Ging naar Italië om een beeld van albast te maken, wat ik overigens erg leuk vond. In het atelier ging ik verder met het maken van beelden in klei. Maar ik ging nog een stapje verder, wat wilde ik nog meer? Ja, een kinderboekenreeks schrijven! Maar hoe gaat dat in zijn werking en kan ik dit realiseren?
Mijn ene dochter woont in Zeist. Ze was jarig en ik zat er op de koffie. Daar was ook een vriendin van haar, Vivianne van Zwam. We kwamen aan de praat over mijn boeken die ik aan het schrijven was. Ik vertelde dat een vriend een drukkerij heeft “Dagservice BV te Hardinxveld-Giessendam” maar dat ik niet wist hoe ik aan een goede illustrator moest komen. Zelf kan ik niet tekenen dus bij wie moest ik zijn. Haar vriendin zei toen, ‘ik wil het wel proberen, ik kan namelijk wel goed tekenen.’ Ik was bijzonder blij en bedacht dat de drempel om een boek te laten maken nu wat minder groot was. Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik ga het gewoon doen. Het feit wil nu dat ik dus niet meer kan stoppen met schrijven. Ik vind het zó leuk dat ik zelfs ’s nachts wakker word en mijn gedachten snel opschrijft in mijn schrift dat ik naast mijn bed heb liggen. Inmiddels zijn er vier Flupke boeken uit. Van deel vijf is de eerste proefdruk al gemaakt. Eind april komt mijn nieuwe boek, “De Tjotten uit Broebas” uit. Ik hoop bij het lezen van mijn boeken dat jullie er net zo van genieten als ik, en wens jullie dan ook veel leesplezier.
Miranda Vos-Damen, de auteur achter het boek ‘Liefde heeft geen kleur‘
Zo werden mijn jeugddromen werkelijkheid
Schrijven zit al van jongs af aan in mijn bloed. Ik schreef vooral veel gedichten en soms kleine stukjes voor de krant. Uiteindelijk heb ik de stap durven nemen om alles in boeken uit te gaan geven. Ik besloot om als eerste een biografieboek over mijn dochter met het Syndroom van Down te schrijven. Daar is het boek ‘Hartsvriendinnen’ door ontstaan. Al gauw liet ik ook al mijn gedichten, die ik in de jaren heb geschreven, bundelen. Ik richtte me op het schrijven van kinderboeken. Zodoende creëerde ik ‘Ling en Luuk’. Een Chinees meisje en een Nederlands jongetje die de leukste alledaagse avonturen beleven. Ik schreef er drie delen over en tekende zelf de illustraties. Het schrijven van romans was echter mijn grootste wens. Het eerste boek ‘Het geluk van de regen’ vloeide uit mijn pen. Aan de hand van dat boek ontstond het idee van een omnibus. Er kwam een voorloper op ‘Het geluk van de regen’ en drie vervolgverhalen. De omnibus is daardoor een heerlijk dik boek geworden net zoals ‘De meisjes van de bloementuin’ een omnibus met negen verhalen die samen één verhaal vormen. Ik ben een bezige bij in mijn schrijfwereld. Ik schreef ‘Een kille winter’ en ik heb pas de boekenserie ‘Liefde heeft geen kleur’ afgerond met een laatste deel. Het is een romantische serie van zes boeken. Een serie waarvan je zou denken dat het niet thuishoort in deze tijd, maar het feitelijk wel nog steeds gebeurd. Het gaat over een verboden liefde in de onderwereld tussen een zwarte man en een blanke vrouw en hun twee verschillende werelden waarin ze leven. Beide families die hun liefde niet accepteren waardoor er een ware oorlog ontstaat. Het boek sloeg bij veel mensen aan en daarom ben ik verder gaan schrijven en is het een serie geworden. De delen die erop volgen zijn ‘Een spoor van dood en verderf’ dat zich meer uit als een thriller. ‘Hartverwarmend en ijskoud’ is hard en met een winterse tint. ‘De schaduw van de zon’ is een zomerse roman. ‘Kilte in de duisternis’ met een moord die in de nacht plaatsvindt. Tot slot ‘Japanse bloesem’ dat zich voornamelijk in Japan afspeelt. Ik hoop dat meer lezers mij zullen gaan ontdekken en dat ze vooral kunnen genieten van mijn boeken, met in het bijzonder de boekenserie ‘Liefde heeft geen kleur’. Ik geniet in ieder geval enorm van het schrijven en hoop dat er nog vele boeken zullen volgen. Website: www.mirandasboekencorner.nl
Anna Lascaris:
Vijftig jaar, een mooie leeftijd om te gaan schrijven
In mijn geval was dat zo, aldus Anna Lascaris schrijfster van o.a. de thrillers ‘De Bombos Couleps’ en ‘Een vakantie naar de hel’.
Op die leeftijd ging ik in 1996 met mijn man voor een paar jaar naar Slowakije. Mijn man werkte de hele dag en ik vermaakte me met de andere expat vrouwen. Een heel gezellige bezigheid kan ik zeggen.
Omdat we dicht bij de grens van Hongarije woonden, hebben we toen heel wat afgestruind in Boedapest en Györ. Aardewerk van Hollohaza en Herent moet je echt gekocht hebben als je in Hongarije bent geweest.
Györ heeft een klein, maar gezellig centrum. Je kan er leuk winkelen en lekker eten. De rode kool met eend was mijn favoriet. Ook gingen we elke week squashen met de dames waar een jacuzzi en een uitgebreide lunch op volgden.
In Boedapest bezochten we de antiekwinkels en de modehuizen, dronken koffie in indrukwekkende etablissementen waar de Tsarentijd nog te voelen was.
Slowakije was een stuk minder modern, maar er waren wel heel lieve mensen en in de paar restaurants die we na veel moeite hadden gevonden, was het goed eten. Het kristal was er heel goedkoop. Mijn kast puilt nog uit met glazen en beeldjes van prachtig geslepen kristal.
Maar tussen al die bezigheden door, waarbij ik niet eens de feestjes genoemd heb, bleef er toch iets aan me knagen. Dat knagen heb ik kunnen stillen door te gaan schrijven. De eerste stappen achter mijn toetsenbord waren onzeker en ik had al heel gauw het idee, dat ik met iets was begonnen waar ik geen weg mee wist. Maar op de een of andere manier ging ik er toch mee door. Ik merkte steeds vaker dat de woorden makkelijker bij me opkwamen. Ik kreeg plezier in het schrijven en mijn eerste boek – De Gevangenen Van De Loods – is daar voor het grootste deel ontstaan. Nu ben ik 77 en heb ik zes boeken geschreven en schrijf ik nog steeds met evenveel plezier. Alleen nu doe ik dat in Portugal.
Ik kan iedereen die een leegte in zijn bestaan heeft aanraden om te gaan schrijven. Het gaat er niet om of je een groot schrijver wordt, het gaat er om dat je er plezier in hebt. Dat je handenwringend voor je toetsenbord zit en bedenkt wat voor verhaal je nu weer zal gaan verzinnen.
Ik was vijftig jaar toen ik die schrijfdrang kreeg, maar je hoeft daar natuurlijk niet op te wachten. En ben je ouder, dan wordt schrijven alleen maar interessanter, want levenservaring is een groot voordeel. Daar pluk ik graag de vruchten.
Marion Peters, auteur van ‘Wraak of Liefde’
Ik ben Marion Peters (1967) en werk als röntgenlaborant in het Spaarne Gasthuis in Hoofddorp. Ik wilde in mijn leven nieuwe uitdagingen aangaan en een kort verhaal schrijven stond op dat lijstje. De ideeën bleven stromen en al snel werd mij duidelijk dat het niet bij een kort verhaal zou blijven. Ik ben boeken gaan lezen en heb nog net voor de lockdown begin 2020 een workshop kunnen volgen over het schrijven van een boek. Het idee voor mijn boek is ontstaan in de koffiekamer van mijn werk. Een collega had thuis een camera in zijn woonkamer geinstaleerd en kon nu, via zijn mobiel, zijn katten thuis op de bank zien. Ik dacht alleen maar ‘Waarom wil je dat?’ Toch bleef het verhaal hangen en is het de basis van mijn boek geworden.Ik heb mij laten redigeren om voor mijn debuutrmoan het beste uit mijzelf te kunnen halen en ik ben trots op het eindresultaat.Na het schrijven kwamen er nieuwe uitdagingen. Ik heb het boek in eigen beheer uitgebracht en gepromoot. Heerlijk om tijdens dit proces nieuwe mensen te ontmoeten.